Marieke Renes, een van de spelers, aan het woord, over de afgelopen periode:

“De Speeldoos-piek was begonnen. We hadden net twee Jona-voorstellingen achter de rug in Rotterdam en Leek. Het was een TOP-weekend! Behalve het groeten, dat ging wat klungelig. Niet wetende dat we daarna lang niet zouden spelen. We hadden geen idee. 

Tijdens de persconferentie horen we dat bijeenkomsten van meer dan 100 personen worden afgelast. Ik weet nog goed dat ik met Anneke belde. Paniek. Help! De aankomende 5 voorstellingen worden gecanceld! Niet wetende dat dit in ieder geval tot de zomer zou gaan duren en dat we 17 voorstellingen zouden moeten cancelen. 

Wat een toestand! Voor al die boekers en hun organisaties met vrijwilligers, voor de kinderen, voor ons… Allemaal in hetzelfde schuitje. Als het er niet is, weet je meer wat je mist. Geen geladen bus, geen cappuccino down the road, geen update van elkaars leven. Niet bouwen, sjouwen, dansen, zingen, spelen. Elkaar op sleeptouw nemen. De kinderen ons, wij hen. Geen verhalen beleven over dapper doen, stralen als een ster, je hart volgen en God die erbij is. En niet zoals we in Jona zingen: “Geef elkaar de hand.” Dit al nu even niet.

Net als we enigszins beginnen te wennen aan het idee dat dit nog wel even gaat duren, knapt het riool in de opslag. De boel staat in de drek. Niet best. We waren wel van plan om de opslag her in te richten, maar wanneer is een goed moment? Wel nu. Alle spullen gaan door onze handen. Het verleden komt voorbij. Oude decors, kostuums en attributen. We houden grote schoonmaak. Weten weer wat we hebben. En wat naar de stort kan. Alle benodigdheden voor de filmpjes die we willen gaan maken zijn in no-time verzameld. Inmiddels hebben we zelfs een nieuwe opslag. Waar de bus in kan rijden. Al met al iets met elk nadeel… 

Zelf ervaar ik de vrije weekenden als een sabbatical. En dat is zo gek nog niet. Ik geniet meer dan ooit van de ontluikende lente. Deze tijd doet me stilstaan. Waarom doe ik wat ik doe en wat doet het me om dat nu niet te doen? Wie ben ik zonder dat wat ik doe? Ik hoef geen antwoorden, de vraag stellen is genoeg. Wat de toekomst brenge moge, ik mijmer de zomer tegemoet… “