Op Stille zaterdag speelden we onze laatste Mozes-voorstelling. Zes jaar lang was het onderdeel van ons repertoire. Het grootse epos over een volk dat leeft in slavernij. Over een baby die aan de dood ontsnapt. Over de man die niet durfde. Maar God die bij hem was om zijn opdracht te volbrengen. Over God die zich bekend maakt: IK BEN er bij. Over bevrijding uit slavernij. En de reis naar het beloofde land.

Aan het begin van de voorstelling komen de nichtjes en neefjes van tante Mirjam bij elkaar. Ze maken alles klaar, want het is feest! Pesachfeest.

Waarom vieren we feest? Waarom is deze avond anders dan alle andere avonden?
De Pesachvraag wordt gesteld. Zo start de voorstelling. En zo stappen de kinderen aan het begin nog plagend en ruziënd in het verhaal. Maar het verhaal ontvouwt zich. En zo namen we elkaar en de kinderen elke keer weer mee het verhaal in.
Over Mozes die een slechte prater is en daarom niet wil en durft. Over Aaron, de broer die hem bijstaat. Over de Farao die graag de touwtjes in handen houdt. En over Jannes die datzelfde probeert. Met alle gevolgen en de 10 plagen van dien. Over tante Mirjam die de kinderen het verhaal laat spelen en hen gaandeweg de geschiedenis bijbrengt. En over God die zijn belofte waarmaakt.

Dag Mozes. Wat is het mooi om juist in het Paasweekend afscheid te nemen. Pesach en Pasen komen even bij elkaar.
De liedjes blijven nog naklinken:

We gaan naar het beloofde land en God gaat met ons mee!
En: God is erbij, Hij zal altijd bij je zijn!

Ook zonder deze voorstelling prachtige beloftes die we gewoon meenemen. In welk verhaal dan ook.